تفتیش موبایل متهمان و شرایط قانونی آن

به منظور بررسی تلفن های همراه متهمان ، س mainال اصلی این است که آیا تلفن های همراه را به عنوان “راهی برای ارتکاب جرم” در نظر بگیرید یا “ارتباطات ، ارتباطات از راه دور ، مکاتبات (******** ، ایمیل و غیره) و حریم خصوصی افراد (معاملات بانکی)”؟ و معاملات اقتصادی) می دانم. همچنین ، در برخی موارد ، مانند قتل و جرایم محافظتی ، که ممکن است حضور شخص در صحنه جرم نشانه قوی باشد که متهم از یک حادثه جنایی مطلع شده یا مرتکب جرمی شده است ، افسران تلفن همراه “امتیاز” یا “ردیابی” می کنند. دستورات مقام قضایی اجرا می شوند که دارای احکام جداگانه ای نیز هستند.

در اصل ، سه مورد فوق باید مشخص شود: 1- تلفن همراه وسیله ای برای ارتکاب جرم است. 2- تلفن همراه به معنای ارتباط ، مخابرات ، نامه و مکاتبه و حریم مالی متهم است. 3- منطقه آنتن (BTS) نشانه حضور متهم در پرونده ارتکاب جرم ردیابی تلفن همراه متهم است.

هر یک از این موارد قوانین حقوقی متفاوتی دارد.

1- اگر از نظر یک ضابط قضایی تلفن همراه وسیله ای برای ارتکاب جرم باشد ، وی به طور طبیعی این حق را به خود اعطا می کند که طبق بندهای 129 و 137 قانون آیین دادرسی کیفری ، با ثبت دلایل “ظن قوی” به جرم ، تلفن همراه متهم را بررسی کند. تجهیزات را صادر کنید. با این حال ، باید توجه داشت که تلفن های همراه به طور طبیعی وسیله ای برای ارتکاب جرم نیستند. یعنی در شرایط عادی آنها مرتکب آن جرم نمی شوند ، این وسیله ای برای برقراری ارتباط است و ارتکاب جرم با آن یک استثنا است. در این حالت ، متهم می تواند به صدور قرار بازرسی اعتراض کند. مهمترین نکته این است که اگر متهم تلفن همراه خود را داوطلبانه به مأموران تسلیم کند ، اعلام کند که “تلفن همراه من را دیده است که من کاری نکرده ام” و اگر دلیلی برای ارتکاب جرم در تلفن وی وجود داشته باشد ، اعتراف می کند. در صورت ارتکاب جرم ، اعتراف وی در اثبات جرم م effectiveثر است. در غیر این صورت ، اگر مأموران به زور تلفن او را بگیرند و محتوای آن را رمزگشایی کنند ، حتی اگر محتویات مجرمانه باشد ، هیچ دلیلی برای وقوع جرم وجود ندارد و اگر متهم اعتراف نکند ، محتوای مجرمانه هیچ ارزشی ندارد. و شاید فقط بتوان آن را به عنوان “شواهد و امارات متحده عربی” مورد توجه قرار داد و نمی تواند جرم را ثابت کند.

2- مورد دوم زمانی است که افسر قضایی می خواهد با دسترسی به تماس های شخص از طریق تلفن همراه ، مدارک مربوط به جرم را جستجو کند. این باید در این مورد در نظر گرفته شود زیرا شخص باید به عنوان “گوش دادن” به برخی از مخابرات ، به صوت (******** صوتی) ، متن (******** ، ایمیل و غیره) یا سایر ارتباطات از راه دور (عکس و فیلم – داده های رایانه) دسترسی داشته باشد. اراده. در ماده 150 قانون آیین دادرسی کیفری آمده است که کنترل مخابراتی اشخاص ممنوع است مگر به دلیل حمایت های داخلی و خارجی یا حبس ابد ، حبس ابد ، حبس 10 سال یا بیشتر و بیش از نیمی از جرایم قابل مجازات. در این حالت مقام قضایی باید شرایط و دفعات کنترل را با موافقت رئیس کل دادگستری استان تعیین کرده و آنها را به افسران پلیس و کارشناسان ارجاع دهد. طبق این ماده از قانون ، معمولاً کنترل ارتباط از راه دور افراد به اتهامات مربوط به جرائمی مانند سو lying استفاده ، دروغ محدود ، ارتباط غیرقانونی بین کودکان غیرقانونی امکان پذیر نیست. لازم به ذکر است که طبق قانون ، جرم علیه پاکدامنی که بدون استفاده از زور مورد تحقیق قرار گرفت ، اصولاً مانند رابطه نامشروع نیست.

همچنین ، باید در نظر داشت که مقامات قضایی مجاز نیستند دستور رسیدگی به ارتباطات از راه دور شخص را به هر اتهامی غیر از آنچه در بالا ذکر شد ، صادر کنند. دلیل آن این است که حفظ حریم خصوصی ارتباطات شخصی ، نامه ها و مکاتبات به قدری مهم است که حتی در قانون اساسی ، ارسال نامه و کالا ، ضبط و انتشار مکالمات تلفنی ، گوش دادن مخفیانه به مکالمات دیگران و هرگونه ممانعت از مکالمه بدون قانون جرم محسوب می شود. انجام شده.

همچنین باید در نظر داشت که مطابق ماده 151 قانون اساسی آیین دادرسی دادگستری ، رئیس قوه قضاییه مطابق ماده 151 قانون آیین دادرسی به محتوای حساب های بانکی آنها دسترسی دارد. کنترل برای تایید متهم در حساب بانکی.

3 مورد سوم ، کنترل ارتباطات از راه دور افراد با ردیابی و علائم نگارشی است که در جرایم ذکر شده در قسمت دوم این یادداشت به آن پرداخته شده است و در پایان ، چنین کنترلی فقط ارزش معادل آمار است (که نشانه چیز دیگری است و آن را به ذهن متبادر می کند) و هیچگونه تخلفی ندارد. دلیل قانونی برای انجام این کار در نظر گرفته نشده است.

* وکیل

47231