همه بر سفره همین پدریم!

در زندگی انسان ، مادر و ارتباط عاطفی با او تعلق در قلمرو قلب و روح را تعیین می کند و پدر و انتساب به او در قلمرو اندیشه و عقل ، هویت و هویتی را شکل می دهند. شخصی که پدر دارد هویت خود را پیدا می کند و حتی در پایین ترین سطح و در عادی ترین شکل نیز می توان از پدرش در مورد رفتار ناشایستش شکایت کرد و یا او را در موقعیتی حساس به نام پدرش آرام کرد یا به نام پدرش قسم بخور ضروری.

اما شخصی که این دلبستگی و انتساب را نداشته باشد و سر سفره به اصطلاح پدرش بزرگ نشود ، هویت مشخصی ندارد که بتواند برای رفتار خود حد و مرز تعیین کند ، یا از رفتارهای نامناسب وی جلوگیری کند یا آن را به روشی خوشایند مجبور کند در زمان وقایع.
زندگی مادی و طبیعی انسان – صرف نظر از نژاد ، قبیله ، محل زندگی و قومیت – در این زمینه شکل می گیرد و پدران و پدربزرگ ها و نسل های قبل از او پشتوانه ای را تشکیل می دهند که می توانیم از آنها مباهات و مباهات کنیم. راهی برای نسلهای آینده.

در ایمان مذهبی اما همه ماجرا با خانواده و وابستگی رسمی پدر برجسته یکی نیست و شاید کسانی که فرزندان پدران فرهنگ ها و آیین های دیگر هستند و ریشه و حمایت خود را در فرزندان نمی بینند از آن پدران
اعتقادات مذهبی که قرار است زندگی انسان را برای سعادت دنیا و سعادت آخرت سامان دهند ، روابط پدر و پسر را فراتر از روابط مشهود می بینند ، و در عین حال به شدت از روابط معمولی خانوادگی دفاع می کنند و به طور جدی بر حفظ این اصرار می ورزند روابط ، معتقدین ریشه های تعلق معنوی را آگاهانه می کنند.
اسلام به پیروان خود یادآوری می کند که هر کجای دنیا – از هر نژاد ، نژاد ، نژاد و قبیله – همه اعضای یک خانواده هستند و بر اساس هویت مذهبی و اعتقادی آنها با یکدیگر برادر یا خواهر محسوب می شوند. پیوند می شوند

این خانواده برای انتساب هویت پدر و پدربزرگ و مادربزرگ دارند ، درست مانند مادران و مادربزرگ ها برای تعلق احساسی. او از پدر و مادربزرگ و مادربزرگش برای هویت و شناسنامه خود پشتیبانی می گیرد و نام آنها را با آنها بلند می کند و مادر و مادربزرگش را تشویق می کند و احساسات و احساسات خود را از منبع عشق آنها پاره می کند.
پدر این امت علی علیه السلام است – امام مسلمانان و فرمانده م ofمنان و جدfather پیامبر اکرم (ص) ، چنانکه مادر امت حضرت فاطمه زهرا (س) و مادربزرگ آن حضرت است. همه چیز حضرت خدیجه کبری است.

ما احساس می کنیم چنین پدران و مادرانی داریم و هویت ، ریشه و ریشه ، تبار و تبار همه این پدرها هستند و ارتباطات ، تشویق ، امیدها و آرزوهای ما در خانه این مادران است.
ما معتقدیم که سر سفره این پدر نشسته ایم و با مهربانی و حمایت این مادر گرم هستیم.
فردی که چنین پدری دارد دیگر تنها نخواهد بود ، هیچ اشتباهی نمی کند ، احساس پوچی و بی هویتی نمی کند!
هرکس در این سفره بنشیند و خود را فرزند پدری مانند امام علی (ع) ببیند و او را با تمام وجود و در اعماق قلب و روح خود فرزند خود بداند ، هرگز در این جهان آشفته از دست نخواهد رفت و رها خواهد شد بدون کویر هیچ سرپناهی و سردرگمی به همراه ندارد.
ما فرزندان این خانواده هستیم ، هر چند شرور و اشتباه.
ما سر این میز نشسته ایم ، هر چند ناسپاس و فراموشکار.
ما در ترس و اقتدار چنین پدری در برابر هرگونه حمله یا آزار و اذیت اطمینان و اطمینان داریم.
گرچه شرور و بی لیاقت است ، اما خوشحالیم که وقتی خورشید در مسیر زندگی قرار می گیرد ، خانه ای برای پناه بردن داریم و شب را تنها در آغوش حمایت و عشق او می گذرانیم!